مارک های زیبایی اندونزی برای کاهش وابستگی واردات به تولید موهای محلی روی می آورند

صنعت زیبایی و مراقبت شخصی اندونزی در حال تجربه تغییر تحول آمیز است زیرا مارک های محلی به طور فزاینده ای در تولید برس داخلی سرمایه گذاری می کنند ، با هدف کاهش اعتماد به نفس طولانی به مواد اولیه وارداتی. با پیش بینی این بخش در سال 12-15 ٪ در سال 2027 ، که توسط یک جمعیت جوان و آگاه از زیبایی و افزایش هزینه های طبقه متوسط ​​هدایت می شود ، فشار برای تولید موضعی موضعی یک حرکت استراتژیک برای تقویت مقاومت زنجیره تأمین و راندمان هزینه است.

برای چندین دهه ، مارک های زیبایی اندونزی به شدت به موهای وارداتی - الیاف مصنوعی از چین و موهای طبیعی از هند - بستگی دارند تا برس های آرایش را تولید کنند ، اصلی در کیت های آرایشی. داده های صنعت نشان می دهد که واردات 80-85 ٪ از لوازم برقی ، قرار گرفتن در معرض مارک ها در هزینه های حمل و نقل بی ثبات ، تعرفه های وارداتی (میانگین 10-18 ٪) و نوسانات ارز است. اختلال های زنجیره تأمین جهانی 2020-2022 بیشتر آسیب پذیری ها را برجسته می کند: محموله های تأخیر و سنبله های قیمت برخی از مارک ها را مجبور به مکث خطوط تولید یا جذب هزینه های بالاتر کرده و حاشیه سود را در موارد شدید از بین می برد.

این وابستگی اکنون با تلاقی عوامل به چالش کشیده شده است. ابتکارات دولت ، مانند سیاست صنعتی "ساخت اندونزی 4.0" ، ایجاد محلی سازی از طریق معافیت مالیاتی ، کمک های مالی و کاهش موانع بوروکراتیک برای تولید کنندگان سرمایه گذاری در تولید داخلی. برندها همچنین به تقاضای مصرف کننده برای محصولات "خانه دار" پاسخ می دهند. نظرسنجی های انجمن لوازم آرایشی اندونزی (PPAPI) نشان می دهد که 68 ٪ از مصرف کنندگان مارک هایی را با اجزای محلی تهیه می کنند و آنها را با کیفیت و پشتیبانی اقتصادی ملی مرتبط می کنند.

بازیکنان پیشرو در حال حاضر بازی می کنند. در اوایل سال 2024 ، Sariayu Martha Tilaar ، یکی از قدیمی ترین کنگره های زیبایی اندونزی ، یک سرمایه گذاری مشترک 5 میلیون دلاری با تولید کننده موزون محلی Pt Bumi Sinar Terang را برای ساخت یک مرکز تولید در غرب جاوا اعلام کرد. این گیاه که قرار است عملیات را در Q4 2024 آغاز کند ، با استفاده از پلیمرهای پلاستیکی بازیافت شده بر روی تولید موهای مصنوعی متمرکز خواهد شد و در ابتدا 30 ٪ از برس های ساریو را هدف قرار می دهد ، با برنامه هایی برای مقیاس تا 60 ٪ تا سال 2026. به طور مشابه ، تئوری درخشش برند زیبایی و تمیز با یک شرکت فنی مبتنی بر جاکارتا برای توسعه تولیدات ساختاری از طریق یک شرکت تکنیک مبتنی بر Paiting For Pasterntions Bristles Bristles ،

با این حال ، چالش ها همچنان ادامه دارد. تخصص فنی یک تنگنا است: تولید موهای مصنوعی با کیفیت بالا نیاز به فناوری اکستروژن دقیق دارد و تولید کنندگان محلی هنوز هم از طریق مشارکت با شرکت های اروپایی و چینی مهارت های خود را کسب می کنند. شکاف مواد اولیه نیز وجود دارد-پلیمرهای خاص برای موهای فوق العاده نرم (تقاضای مصرف کننده برتر) هنوز به صورت محلی تولید نمی شوند ، اگرچه تأمین کنندگان در جاوا شرقی تولید آزمایشی را آزمایش می کنند.

روند صعودی بلند مدت قابل توجه است. براساس برآوردهای PPAPI ، تولید محلی می تواند با از بین بردن تعرفه های واردات و هزینه های لجستیکی ، هزینه های مو را با 20-25 ٪ کاهش دهد. همچنین کنترل زنجیره تأمین را تقویت می کند: مارک ها می توانند چگالی ، نرمی و دوام را برای مطابقت با انواع پوست اندونزی ، که نسبت به همتایان غربی حساس تر هستند ، متناسب کنند. فراتر از هزینه و مقاومت ، یک بخش برس داخلی پر رونق می تواند اندونزی را به عنوان یک رهبر منطقه ای قرار دهد ، با صادرات به بازارهای جنوب شرقی آسیا مانند مالزی و ویتنام که در حال بحث و گفتگوهای اولیه است.

با تکامل این صنعت ، تغییر به تولید موز محلی بیش از یک اقدام کاهش هزینه است-این یک گام به منظور ساختن یک اکوسیستم زیبایی خودکفا و نوآورانه است. با پشتیبانی از سیاست و حرکت در بازار ، مارک های اندونزی فقط وابستگی واردات را کاهش نمی دهند. آنها روایت جدیدی از مقاومت و رشد را تهیه می کنند.